Żyć z wiedzą o swoim dziedzictwie i nie móc podzielić się nią nawet z ukochanymi dziećmi to katorga oraz niekończąca się praca nad tym, aby nie wyjawić ani odrobiny prawdy. Ciągła walka z otaczającym reżimem, który pragnie zagłady rodu. Nieustanne podporządkowywanie się woli panującej królowej i napominanie dzieci, żeby nie ujawniły swoich niezwykłych talentów przed władczynią. Tak właśnie żyją rodzice Charlie, głównej bohaterki powieści Przysięga Kimberly Derting.

Autorka przygodę z pisarstwem rozpoczęła już w dzieciństwie, kiedy to wymyślała własne opowieści, a następnie przenosiła je na papier, rysowała odpowiednie obrazki i okładki, a później chodziła po sąsiadach i odsprzedawała za niewielką cenę. Jednak swoje prawdziwe powołanie odkryła dopiero w siódmej klasie, gdy zaczęła pracować w szkolnej gazetce. Uświadomiła sobie wtedy, że pisanie jest jej pasją, dającą niesamowitą radość.

Ludania to kraj z surowymi zasadami, rządzony twardą ręką przez królową Sabrę. Jednak nikt nie ma pojęcia, że obecnie panująca to tak naprawdę tylko naczynie dla Esencji, czyli ducha i magii starożytnej władczyni, dzięki której może ona nadal sprawować bezwzględną kontrolę nad poddanymi. Aby zniszczyć zarzewie buntu, królowa podzieliła społeczeństwo na warstwy i każdej z nich przypisała odpowiedni język. Ludzie nie powinni znać innych sposobów porozumiewania się oprócz własnego i ogólnodostępnego. Każde odstępstwo od tej reguły jest srogo karane. Dlatego Charlie musi być stale czujna, aby nie ujawnić się ze swoim darem rozumienia każdej mowy. Niestety nie ma pojęcia, dlaczego trafiło właśnie na nią. Wydaje jej się, że rodzice wiedzą coś na ten temat, ale nie chcą nic powiedzieć. Wszystko zaczyna się bardziej komplikować, gdy buntownicy przeciwko rządom królowej, coraz częściej ujawniają swoje istnienie. Nie wiadomo dlaczego, ale interesuje ich właśnie osoba Charlainy. Na horyzoncie pojawia się Max, który szybko domyśla się prawdy o dziewczynie i tym, co potrafi, dlatego za wszelką cenę stara się ją chronić. Przed czym? Co wyniknie z tego całego galimatiasu?

Przysięga to tom pierwszy trylogii o tym samym tytule. Co ciekawe, pomysł na książkę narodził się w wyobraźni pisarki, gdy wysłuchała historii o dzieciństwie pewnej kobiety. Zrealizowanie go stanowiło więc dość śmiałe posunięcie ze strony autorki znanej przede wszystkim z romansów paranormalnych. Muszę jednak przyznać, że chociaż nie obyło się bez kilku potknięć w fabule, to i tak Kimberly Derting wyszła z tego obronną ręką, serwując czytelnikom ciekawą powieść.

Już sam prolog rozbudził moją ciekawość oraz wywołał lekki dreszczyk ekscytacji na myśl, że reszta tekstu może być podszyta mrocznym klimatem i zapewniać interesującą lekturę. Niestety, tutaj pojawiło się pierwsze potknięcie. Po tak zaskakującym początku przyszedł czas na nudny i dość monotonny środek. Fabuła przestała zachęcać do jak najszybszego poznawania historii Charlie, a co za tym idzie, kulała także akcja, która praktycznie nie istniała. Z tego właśnie powodu ciężko mi było się wciągnąć w opowieść i w ogóle zmusić się do czytania.  Zwłaszcza że, dodatkowo, całość wpasowała się w naprawdę banalne i oklepane schematy. Ile razy można bowiem czytać o bohaterze pochodzącym z niższej warstwy społecznej, który okazuje się w końcu kimś zupełnie innym, a jego przeznaczeniem jest uwolnienie całego królestwa spod jarzma tyrana?

Na szczęście w końcu wszystko zaczęło się zmieniać na lepsze. Co prawda raczej w niespiesznym tempie, jak na tak krótką książkę, ale ważne, że cokolwiek drgnęło. Akcja nadal płynęła spokojnym tempem, beż żadnych nagłych zrywów, ale za to fabuła nabierała rumieńców. Zaczęło się pojawiać coraz więcej niewiadomych gmatwających cały koncept powieści, który powstał w mojej głowie, na podstawie początkowych informacji wyjawionych przez autorkę, już na samym początku czytania książki. Zniknęło uczucie, że skądś znam tę historię. Chociaż może i nie do końca, coś tam z tej powtarzalności nadal pozostało, ale już nie raziło w oczy tak, jak na początku. Szczególnie że główny trzon fabuły stanowi jednak wątek romansowy, a pozostałe są tylko jego uzupełnieniem. Jedynym pocieszeniem niech będzie fakt, że nie jest to kolejny odcinek serii „książkowy trójkąt miłosny”.

Kolejna rzecz, która irytuje w czasie czytania, to ciągłe zaznaczanie i podkreślanie każdej zmiany języka, jakim posługują się bohaterowie w danej sytuacji. Rozumiem, że można zrobić to raz czy dwa razy, ale nie kilkanaście w przeciągu, dajmy na to, czterech zdań dialogu.  No i oczywiście narracja pierwszoosobowa, pozwalająca na poznanie wszystkich wydarzeń jedynie z punktu widzenia głównej bohaterki. Zabrakło mi szerszej perspektywy innych postaci na poszczególne sytuacje, co znacząco podniosłoby moją ocenę całości

Zastanawiacie się pewnie w tej chwili, co więc jest pozytywnego w tej książce? Ano chociażby sam świat, będący antyutopijną wersją tego, jaki znamy z kart podręczników historii, który łączy w sobie czasy drugiej wojny światowej ze średniowiecznymi, a także i współczesnymi. Jakim sposobem? Takim, że obok feudalizmu, czyli podziału społeczeństwa na arystokrację, zwykłych mieszkańców oraz tzw. plebs i monarchii absolutnej, gdzie rządy sprawowane są przez jedną osobę (w tym przypadku królową), znajdziemy także elektryczność lub urządzenia iście współczesne np. skanery. Chociażby dla przekonania się o niezwykłości tła dla wszystkich wydarzeń Przysięgi, warto po nią sięgnąć.

Podsumowując. Przysięga nie należy może do tych najlepszych i wartościowych książek, jednak pozwala czytelnikowi odprężyć się w trakcie lektury.