Nów to bardzo szczególna faza Księżyca. Noc nie jest mącona jego światłem, więc na Ziemi panują nieprzeniknione ciemności. To właśnie tym czasie wszelkiej maści demony i otchłańce są najsilniejsze, a z najdalszych kątów Otchłani przybywają najgroźniejsi z książąt mroku, chcący położyć kres rebelii, jaką, w ich mniemaniu, rozpoczęli ludzie. Zadanie to wcale nie okaże się takie proste, jak myślały potwory. Na ich drodze los postawi bowiem Arlena Balesa – Naznaczonego, który ponownie posiadł wiedzę na temat zapomnianych runów wojennych, ale nie tylko…

Nim dojdzie jednak do starcia w Zakątku Drwali będą miały miejsce jeszcze inne ważne wydarzenia, mogące znacznie wpływać na późniejszą sytuację. Przede wszystkim, trójka przyjaciół spotyka się ponownie po długiej rozłące, tylko że nic już nie jest takie samo. Leesha skrywa tajemnicę, która może doprowadzić do tego, iż kobieta straci swoją wysoką pozycję w Zakątku. Rojer poślubił dwie Krasjanki, a Arlen zjawił się w osadzie z narzeczoną – Renną Tanner. Także w Lennie Everama sytuacja nie będzie się miała zbyt ciekawie.

Peter’a V. Brett’a mało komu trzeba przedstawiać. Już od pierwszego tomu Cyklu demonicznego zdobył rzesze fanów, których z każdą kolejną wydaną częścią tylko przybywa. Jednak Wojna w Blasku Dnia t. 2 w Polsce (bo tylko u nas poszczególne księgi zostały podzielone na dwie części) była tą najbardziej wyczekiwaną. Szczególnie po zakończeniu, jakie zostało zaserwowane w poprzedniej księdze. Przyznaję, że nie mogłam się doczekać lektury kontynuacji i chociaż powinnam już przyzwyczaić się do tego, jak bardzo historie serwowane przez tegoż autora wciągają mnie w swoje sidła, to i tym razem byłam pod ogromnym wrażeniem. Nie dałam rady się od niej oderwać. Do tego stopnia, że w ogóle nie odczuwałam ubywających stron, które następnie zmieniały się w całe rozdziały. Najlepsze jest jednak to, iż do książki zajrzałam z ciekawości, tylko na chwilkę, aby przypomnieć sobie, w jakim momencie historia została urwana. No i wsiąkłam.

Fabuła to po prostu doskonały przykład tego, jak powinno się pisać książkę. Autor, chociaż nie narzuca szybkiego i dynamicznego tempa akcji, to i tak potrafi oczarować czytelnika poprzez łączenie wątków, nie mających na pierwszy rzut oka ze sobą nic wspólnego. Dzięki temu wytwarza się także niesamowite napięcie przez które lektura powieści jest jeszcze bardziej gorączkowa i niecierpliwa, aby jak najprędzej dowiedzieć się co się dalej wydarzy. Szczególnie, że autor „upstrzył” wszystko kilkoma niespodziankami wbijającymi w fotel lepiej niż niejeden film sensacyjny. Co więcej, doskonale wyczuwa, kiedy powinno się to ze sobą mieszać, tak aby nikogo nie znudzić. W moim przypadku działało to naprawdę znakomicie.

Jeżeli chodzi o akcję, to tak jak już wspominałam w akapicie wyżej, nie ma ona zastraszającego tempa, ale potrafi zaskoczyć niespodziewanymi zwrotami. Początkowo autor skupił się głównie na emocjonalnej, a dokładniej, miłosnej stronie historii. Co ciekawe, właśnie do tego fragmentu doskonale pasuje mi okładka, w której przeważa kolor czerwony, a jest on przecież uznawany właśnie za barwę odpowiadającą miłości. To taka mała dygresja. Wracając do tematu, akcja zaczyna nabierać rumieńców wraz z nadejściem nowiu i hord otchłańców. Napięcie powstałe już na samym początku, a następnie systematycznie podsycane przez pisarza, uderzyło we mnie niczym bomba. Poczułam się jak pędem wrzucona do jadącego pociągu, z którego nie sposób wyskoczyć, dopóki nie dojedzie się do stacji docelowej, w przypadku Wojny w Blasku Słońca t.2 jest nią, oczywiście, zakończenie.

W tym temacie mam spory dylemat. Myślałam bowiem, że Peter wyjaśni niektóre kwestie, dzięki czemu ze spokojem przyjdzie mi czekać na kolejny tom. Próżne nadzieje. Fakt, niektóre wątki zostały wyjaśnione i przez to także zamknięte, ale co z tego, skoro na ich miejsce wskoczyły nowe, równie ciekawe. A zakończenie urywa się w takim momencie. Myślałam, że wyjdę z siebie i stanę obok. No ale cóż, nie pozostaje mi nic innego jak tylko zacisnąć zęby i z narastającą niecierpliwością wyczekiwać najpierw momentu, kiedy prace nad The Skull Throne (tytuł roboczy) zostaną ukończone przez autora, a potem na wyznaczenie daty polskiej premiery.

Warto również wspomnieć o bohaterach. Dopiero bowiem w tej części trzeciego tomu widać dwoistość ich natury. Autor od samego początku nie kreował żadnego z nich w jednoznacznym przydziale – ten dobry, a to ten zły. Dzięki temu zyskują oni na realności i dużo łatwiej jest wyobrazić sobie, że ktoś taki mógłby naprawdę żyć oraz funkcjonować w naszym społeczeństwie.

Podsumowując. Wojna w Blasku Dnia t.2 w moim przypadku okazała się najlepszym tomem z całego cyklu. Nie tylko utwierdziła mnie w tym, że jest to jedna z bardziej udanych serii fantastycznych, ale także jeszcze podsyciła ciekawość względem całej twórczości Pana Brett’a. Gorąco polecam.