Opal ognisty jest to jedna z odmian opalu, który w dawniejszych czasach był ceniony bardziej niż złoto. Dlaczego taka nazwa? Ponieważ ten typ wykazuje się ognistą, czerwoną barwą, a gdy padnie na niego światła odznacza się niesamowitą grą barwnych odblasków. Jak jest więc związek pomiędzy tym kamieniem, a powieścią Tamory Pierce noszącej tytuł Klątwa opali (oczywiście jeżeli nie liczyć tytuły książki)? Tego Wam nie zdradzę. Musicie sami się dowiedzieć. Dodam jeszcze tylko, że ta część otwiera trylogię o Becce Cooper.

Becca to nieśmiała dziewczyna, która co prawda wstydzi się ludzi i wystąpień przed nimi, jednak nie brak jej odwagi. Wychowała się w najbiedniejszej części Tortallu gdzie łajdactwo i złodziejstwo są na porządku dziennym. Jednak nie wypaczyło to charakteru dziewczyny, a wręcz przeciwnie. Zło z którym stykała się jako dziecko, tylko utwierdziły ją w tym aby zostać Psem, czyli funkcjonariuszem Straży Wieczornej. Oddana pod opiekę dwójce najlepszych w swoim fachu, razem z nimi patroluje najmroczniejsze uliczki Niższego Miasta.

Beccę oprócz nieśmiałości wyróżnia coś jeszcze, bowiem jest w niej magia dzięki której dziewczyna może porozumiewać się ze zmarłymi. To właśnie oni naprowadzają ją na trop dwóch naprawdę przerażających spraw. Ktoś bowiem wykorzystuje najbiedniejszych mieszkańców Tortallu, zatrudniając do pracy, apotem pozbawia ich życia. W tym samym czasie inny złoczyńca porywa dzieci, aby wyegzekwować od ich rodzin to co mają najcenniejsze. Czy dziewczynie uda się rozwikłać te sprawy? Dokąd ją one zaprowadzą?

Tamora Pierce to jedna z najpopularniejszych amerykańskich autorek piszących książki fantastyczne skierowane przede wszystkim dla młodzieży. Jak sama mówi, jej pasja pisarska narodziła się wraz z odkryciem książek fantastycznych, które dosłownie „pochłaniała” będąc jeszcze dzieckiem. Swoich sił w tworzeniu książki spróbowała po zapoznaniu się z twórczością J.R.R. Tolkiena, a szczególnie z jego trylogią Władca pierścieni. Obecnie autorka ma na swoim koncie autorskim sporą liczbę książek. Tworzą one nie tylko poszczególne serie bądź trylogie, ale także cykle. Kroniki Tortallu są właśnie takim cyklem, gdzie trylogia o Becce Cooper to tylko początek.

Przyznaję, że lektura tejże książki była moim pierwszym spotkanie z twórczością autorki, ale jakże udanym. Autorka od samego początku doskonale przyciągła moją uwagę i nie puściła jej aż do samego końca, chociaż przyznaję, że bez małych wpadek się nie obyło. Ale o tym za chwilę. Teraz muszę zwrócić Waszą uwagę na jeszcze jeden aspekt talentu pisarskiego tejże autorki. Chodzi mi tutaj o umiejętność rozbudzania ciekawości czytelnika już od samego początku. Wierzcie mi, Tamora Pierce (jak dla mnie) osiągnęła w tym temacie istne mistrzostwo. Doskonałym przykładem na to jest fakt, że przez większość fabuły autorka jedynie krążyła dookoła głównego tematu, przeplatając go z zupełnie innymi (pobocznymi) wątkami do tego stopnia, iż w pewnym momencie zorientowałam się, że nie jestem do końca pewna co miało stanowić główny trzon fabuły. W moim przypadku poskutkowało to w taki sposób, iż z jeszcze większym zainteresowaniem zaczęłam śledzić czytaną historię.

Kolejnym faktem, który może to poświadczyć jest postać głównej bohaterki. Autorka zarysowuje nam jej profil już na samym początku, z wspomnień rodziny lub opowieści znajomych. Wydawać więc by się mogło, że niczego nowego już się nie dowiemy, ale to nieprawda. Pisarka zachowała sobie powiem kilka niespodzianek związanych z Beccą, a które zrzuca na czytelnika w najmniej spodziewanych momentach. Szczególnie, że cała historia opowiedziana jest właśnie przez główną bohaterkę, a jej treść przyjmuje formę wpisów w dzienniku dziewczyny.

Wracając jeszcze na chwilę do tematu fabuły, co prawda nie uznaję tego za minus, ale nie mogę nie wspomnieć, że z początku ciężko jest się przyzwyczaić do stylu autorki, który w tym przypadku jest dosyć… osobliwy. Bo jak inaczej określić fakt, że ludzie porównywani są do zwierząt. Co więcej, wszystko w ich otoczeniu nosi takie same określenia jaki występują w środowisku, w tym przypadku psów. Mi było dosyć ciężko się z tym oswoić, ale naprawdę nie odbierało mi to frajdy z czytania. Powiem więcej, dzięki temu, iż moją uwagę zaczęły pochłaniać coraz to ciekawsza akcja, w pewnym momencie po prostu przestałam zwracać uwagę na te niuanse językowe.

Podsumowując. Klątwa opali to naprawdę kawałek dobrego fantasy, który z całą pewnością przypadnie do gustu nie tylko młodzieży, ale także i starszym czytelnikom. Zachęcam do przekonania się na własnej skórze.