Zemsta to, jak podają najróżniejsze encyklopedie, odwet na osobie lub grupie z ręki, których my lub nasi bliscy doznali krzywdy. Szczególnie chętnie korzystano z niej jako wymówki w czasach średniowiecznych. Lecz także i autorzy ostatnimi czasy dość często wykorzystują ją jako jeden z motywów napędzających akcję i wpływających na rozwój fabuły. Nie inaczej jest w przypadku Marka Lawrence’a i jego Księcia Cierni – pierwszego tomu otwierającego trylogię Rozbite Imperium.

Jorg Ancrath to zaledwie czternastolatek, który jednak dokonał i przeżył dużo więcej niż którykolwiek z ludzi jego ojca. Po brutalnym morderstwie matki i młodszego braciszka, chłopak ucieka wraz z bandą rzeźmieszków, aby dokonać zemsty na osobie odpowiedzialnej za ten okrutny czyn. Jednak coś sprawia, że szybko zapomina o postawionym przed sobą celu i wyrusza na czele tej samej bandy w podróż, aby w czasie jej trwania zabijać i rabować.

Jednak pewien splot przeróżnych wydarzeń wreszcie zmusza młodego Jorga, po czterech latach zbójeckich wypraw, do powrotu do pałacu ojca. Chłopak przed swoją ucieczką był bowiem królewskim synem, a nawet więcej, był następcą tronu. Teraz przyjdzie mu się zmierzyć z demonami swojej przeszłości, a także tymi jakie stają mu na drodze w przyszłości. Co z tego wyniknie?

Mój opis wydaje się dość zagmatwany, ale po prostu nie chcę zdradzić zbyt wiele, bo lektura tej powieści to naprawdę fascynujące przeżycie. Tym bardziej, że autor potrafi zaskoczyć już po kilku pierwszych zdaniach i to nawet tymi najdrobniejszymi elementami konstrukcji fabuły. Innymi słowy mówiąc, historia wciąga w swoje szpony od samego początku. Zresztą czemu tu się dziwić skoro Mark Lawrence doskonale wie jak rozbudzić w czytelniku ciekawość i tym samym przykuć go do książki na długi czas.

Pisarz naprawdę wybił się ponad swoich kolegów po fachu, ponieważ jako pierwszy pokusił się o stworzenie głównej postaci w zupełnie odmienny sposób. Jorg nie jest bowiem żadnym herosem lub wybawicielem swojego ludu spod tyranii jego ojca. Jest wręcz odwrotnie. To on stoi na dobrej drodze do bycia tyranem, dzięki czemu osiągnie raz zamierzone cele – pomści śmierć bliskich, ośmieszy swojego ojca, który przehandlował zemstę za śmierć żony oraz młodszego syna; a także uzyska władzę nad całym Rozbitym Imperium. Właśnie dzięki temu, lektura tej powieści była dla mnie taką przygodą. Do tej pory nie miałam okazji czytać historii, w których prym wiodą przygody antybohatera lub jak kto woli, czarnego charakteru. Zresztą praktycznie wszyscy bohaterowie, którzy mają swój udział w najważniejszych wydarzeniach, zaliczają się do tej grupy. Po prostu nie da się ich lubić, a mimo to autor zrobił coś co tylko wzmagało moją ciekawość wobec tych indywiduów. Przed rozpoczęciem każdego rozdziału umieścił bowiem krótkie i dość mgliste informacje na ich temat. Następnie ich „rozszerzenie” niepostrzeżenie wplatał w dany rozdział.

Jeżeli chodzi o narrację, to w tym przypadku mamy do czynienia z trybem pierwszoosobowym, w którym jak łatwo się domyślić, pierwsze skrzypce jako narrator odgrywa Jorg. Mimo, że nie przepadam za taki przedstawianiem historii, jednak do Księcia Cierni pasuje idealnie. Może dlatego, iż jej zadaniem jest skupienie się przede wszystkim na głównej postaci i wszystkich wydarzeń jakie się wokół niej rozgrywając. Jednym słowem mówiąc, narracja pierwszoosobowa jest samolubna i lekko narcystyczna. Zupełnie jak Jorg, który w głębokim poważaniu ma innych ludzi. Liczy się tylko cel oraz wszystko to co pomoże mu go osiągnąć. A że po drodze może zginąć naprawdę wiele niewinnych osób? To nie ważne. Muszę jeszcze dodać w tym miejscu, iż historia opowiadana przez Jorga to nie tylko teraźniejsze wydarzenia, w których nasz młody gniewny bierze czynny udział, ale także jego wspomnienia. To właśnie dzięki nim możemy zrozumieć co skłoniło tak młodego człowieka do tylu radykalnych zmian, a wraz z kolejnymi szczegółami wyłaniającymi się z jego głowy, wszystkie elementy układanki zaczynają wskakiwać na właściwe miejsce.

Jak już wspominałam powieść czyta się naprawdę z dużym zainteresowaniem i bardzo szybko. Duża tego zasługa jest także w tym, jak wydawnictwo wydało Księcia Cierni. Duża i przejrzysta czcionka z odpowiednimi interliniami i podziałem treści na akapity, nie tylko nie męczy oczów, ale także sprawia, że nie byłam świadoma tempa ubywania stron.

Podsumowując. Książę Cierni to fajna i dość niezwykła lektura. Szkoda tylko, że tempo akcji nie jest nieco żywsze. Chociaż nie mogę nazwać go również tragicznym. Po prostu jest ciut za spokojnie. Kolejnym moim malutkim ale jest to, że Jorgowi wszystko przychodziło zbyt łatwo, co niestety w połączeniu z niektórymi sytuacjami wydawało się być naiwne i naciągane do granic możliwości. Mimo to polecam.