Lynsay Sands to kanadyjska autorka, która ma na swoim koncie już ponad trzydzieści powieści, uzyskała za nie naprawdę imponującą ilość nagród. Manuskrypt pierwszej książki wysłała do wydawnictwa jeszcze przed pójściem na studia, jednak otrzymała wtedy odpowiedź odmowną z adnotacją, iż powinna poprawić swój warsztat pisarski. Po tym wydarzeniu całkowicie poświęciła się nauce, a później pracy. Jednak nie oznaczało to wcale, że zrezygnowała z marzeń o pisarstwie. Dzięki temu swoją pierwszą powieść wydała w roku 1997. Jak sama dzisiaj twierdzi, najlepiej czuje się, tworząc książki historyczne lub romanse paranormalne. Właśnie pod tę drugą kategorię podchodzi seria Saga Rodu Argeneau, której Wampir pozna panią jest już trzecim tomem.

Lucern Argeneau to ponad sześćsetletni wampir. Jest także rodzinnym kronikarzem. Opowieści o perypetiach sercowych swoich bliskich wydał jako paranormalne opowieści z wampirami w roli głównej. Przyniosły mu one dużo większy rozgłos niż wcześniejsze książki historyczne. Luc od kilkudziesięciu lat stroni od wszelkiego towarzystwa, uznając jedynie wizyty najbliższych. Przez to stał się osobą milczącą, burkliwą i dość ekscentryczną. Tak przynajmniej postrzega go nowa redaktorka Kate C. Leever, która pewnego pięknego dnia zjawia się na progu jego samotni. Dziewczyna starała się namówić swojego podopiecznego na udział w kilku akcjach promocyjnych jego powieści, ale z powodu faktu, że jedyny kontakt, na jaki mogła z nim liczyć, opierał się na lakonicznych i opóźnionych odpowiedziach, kobieta postanowiła osobiście stawić czoła upartemu pisarzowi. Jednak na pewno żadne z nich nie spodziewało się takiego zakończenia.

Chociaż jest to już trzeci tom serii, w moim przypadku lektura Wampir pozna panią była pierwszym spotkaniem z twórczością autorki. Na szczęście poszczególnych części nie trzeba czytać w kolejności, ponieważ historie zawarte w każdej z nich dotyczą zupełnie innych bohaterów. Co prawda możemy spotkać się również z postaciami występującymi w poprzednich tomach, jednak ich wątki są raczej mało znaczące. Tworzą nie tyle tło, co pretekst do zaistnienia niektórych sytuacji.

Patrząc już na sam opis książki, przedstawiony przez wydawnictwo, można się spodziewać prostego i typowego romansu paranormalnego. Jednak gdy zaczniemy zagłębiać się, chociaż w tym wypadku dużo trafniejszym porównaniem byłoby „płynięcie na fali” rozwijającej się fabuły, zdajemy sobie sprawę, że autorka podjęła tematykę tego gatunku z zupełnie innej strony. Do tej pory mieliśmy bowiem okazję poznawać ckliwe historie miłosne człowieka z istotą nadprzyrodzoną, której rasa ulegała zmianie w zależności od upodobań autora. Natomiast Lynsay Sands podeszła do tego z zupełnie innej strony, z ogromną dozą humoru. Dzięki temu poznajemy równocześnie historię miłości, która potrafi odmienić każdego, oraz możemy zdrowo się pośmiać.

Muszę powiedzieć, że Lynsay Sands pozytywnie mnie zaskoczyła swoim podejściem do wyjaśnienia istnienia takich istot, jak wampir. Nie wiem, może kiedyś już ktoś bazował na podobnym pomyśle, ale ja na pewno spotkałam się z tym pierwszy raz i naprawdę jestem zaintrygowana. Szczególnie fragmentem o tym jakoby pierwszymi wampirami byli ludzie pochodzący z Atlantydy, mieli oni naprawdę rozwiniętą technikę, więc stworzyli tzw. nanoroboty, o których notabene miałam już okazję czytać, jednak w zupełnie innym odniesieniu, ale to taka mała dygresja, odpowiedzialne za szybką regenerację ciała i zatrzymanie starzenia się, jednak dzieję się to wszystko kosztem krwi. Od momentu zarażenia tym wynalazkiem musieli stale ją uzupełniać. W tym momencie należałoby również wspomnieć, że autorce udało się zachować pierwotną formę najbardziej znanych wampirzych zachowań, czyli picia ludzkiej krwi, aby móc przeżyć i jednocześnie znacznie ich uwspółcześnić, poprzez korzystanie z banków krwi.

Jedyne, co nie pasuje mi w tej powieści to… jej oprawa graficzna. Jakoś nie bardzo mogę zrozumieć, jaki cel przyświecał grafikom, gdy tworzyli do lekkiej historii o miłości ciężką i w niewielkim stopniu, mroczną okładkę. Dla mnie ma ona niewiele wspólnego z ukrytą pod nią treścią. Na szczęście tłumaczenie i korekta ratują tę gafę, ponieważ w tych dwóch przypadkach nie można się do niczego przyczepić.

Podsumowując. Wampir pozna panią to lekka i przyjemna lektura, której jedynym zadaniem jest odstresowanie i poprawienie samopoczucia czytelnika. Dlatego z czystym sumieniem polecam ją każdemu, kto szuka niezobowiązującego czytadła niewymagającego zbytniej aktywności naszych szarych komórek.