Czy wyobrażacie sobie świat w którym potwory żyją wśród nas? Przemykają wśród cieni nocy, obserwując, ale nie ingerując w ludzkie życie. Jedynie gatunki zagrożone wymarciem, tak jak elfy znane również jako grendele, dają się skusić na spółkowanie z ludzkimi kobietami. Chociaż jak na razie był to tylko jednorazowy incydent, z którego narodził się Kaliban, główny bohater powieści Świat nocy.

Rob Thurman to tak naprawdę Robyn Thumran. Jak sama mówi, pod studiach imała się różnorakich prac, ale to pisarstwo było zawsze tym co chciała robić na stałe. Dlatego w międzyczasie szkoliła swój warsztat literacki. Zaowocowało to wydaniem debiutanckiej powieści Świat nocy, która otwiera cykl Kal Leandros.

Kal jest w połowie potworem. Jego ojcem jest złośliwy demon lub elf, jak kto woli. Chłopak od samego początku był świadomy cichej obecności swojego rodziciela, który obserwował go z daleka. Jednak pewnej nocy wszystko się zmieniło. Cała rasa jego ojca zjednoczyła się w jednym celu, w pogoni za Kalibanem. W jakim celu? Chłopak na pewno nie ma zamiaru czekać aby się tego dowiedzieć, razem z przyrodnim bratem uciekają z miasta do miasta, aby wtopić się w tłum, ponieważ takich miejsc grendele nie lubią najbardziej. Tak od czterech lat, aby w końcu się przekonać, że to wszystko na nic. Jego ojciec ponownie wpada na ich ślad, wtedy przekona się wreszcie dlaczego demony tak strasznie chcą go dopaść…

Przyznam, że po przeczytaniu opisu okładki miałam wobec niej dość spore oczekiwania, które jeszcze bardziej wzrosły po przeczytaniu pozytywnych recenzji na temat Świata nocy. Niestety, ze mną jest coś nie tak, ponieważ kolejna powieść dla której ustawiłam poprzeczkę dość wysoko, a ona nawet nie dotarła do połowy tego pułapu.

Już sama narracja, która notabene prowadzona jest w formie pierwszoosobowej, nie zachęca do czytania. Jak sam typ opowieści wskazuje, wszystkie wydarzenia poznajemy z punktu widzenia głównego bohatera. Fakt, że nie jestem zwolenniczką takiego przedstawiania historii, jednak gdy jest to dobrze i interesująco wykonane, to nawet jestem w stanie to zdzierżyć bo nie odrzuca mnie od ciekawej historii. Dlatego tym bardziej żałuję, że tu pomimo ciekawego pomysłu, już narracja była w stanie go pogrążyć, ale chyba trochę za bardzo odbiegłam od tematu. Wracając więc na właściwe tory, pokazywanie wszystkich sytuacji oczami Kala było jak dla mnie mdłe i bezosobowe, a co gorsze, zupełnie pozbawione jakichkolwiek emocji. Co prawda autorka, nie raz je opisywała, ale wychodziło to dość płasko i nijako. Wydaje mi się, że głównym tego powodem, było lekko zblazowane i olewcze podejście głównego bohatera do wszystkiego co wokół niego się działo. Rozumiem, że jest w połowie istotą nadprzyrodzoną, ale to nie powód, aby winić za to wszystkie swoje niepowodzenia i tłumaczyć co poniektóre zachowania.

W tym momencie warto więc zahaczyć także o postacie, co prawda nie jest ich zbyt wielu, ale z całą pewnością można stwierdzić, że ich kreacje są raczej dość nieudolne. Zupełnie tak jakby autorka nie do końca miała na nich pomysł. Fakt, że nie uda nam się spotkać dwójki takich samych bohaterów, jednak różnice są tak skrajne, iż aż zakrawają do „dziwności”. Weźmy na przykład dwójkę główny postaci – Niko i Kala. O ile ten pierwszy jest perfekcyjny, zaradny i pracowity aż do bólu, o tyle ten drugi jest leniwy, fajtłapowaty no i z racji swojego pochodzenia (w jego mniemaniu) najgorszy na świecie, nie licząc oczywiście ojca i reszty jego rodu. Jak oni się w ogóle dogadują i dają radę współegzystować? Przecież w realnym świecie byłoby to nie do pomyślenia. Szczególnie w przypadku Nika.

Podsumowując. Świat nocy może i ma ciekawy i nietuzinkowy pomysł, ale autorka zupełnie nie umiała nadać mu całej tej otoczki w postaci dobrze zgranych bohaterów i narracji. Szkoda.