Szczęście nie trwa wiecznie

Jaye Wells to znana amerykańska autorka. Wymieniana jest jeszcze z kilkoma innymi swoimi koleżankami po fachu, do grona najlepszych pisarek tworzących historie z gatunku urban fantasy. Największą sławę przyniosła jej seria o przygodach byłej zabójczyni – Sabinie Kane, która jest pół wampirzyc, a na wpół magiem. Złotousta diablica to już czwarty jej tom.

Wydawałoby się, że przymierzu pomiędzy mrocznymi rasami nic już nie zagraża. Lawinia Kane już nie żyje, a wraz z nią zginęli także wyznawcy Kaina z Kasty z Nod. Sabina może wreszcie odsapnąć i z nadzieją patrzeć w przyszłość mając u boku ukochanego – Adama Lazarusa; oraz najlepszego przyjaciela w postaci demona intrygi – Gighula. Także Maisie wydaje się dochodzić do siebie po tym co przeżyła w Nowym Orleanie.

Jednak wszystko szybko zaczyna ulegać zmianie na gorsze. Sabina w czasie nocnego spaceru po Central Parku trafia na zabezpieczone miejsce zbrodni. Ludzie myślą, że w mieście pojawił się jakiś sadystyczny morderca, jednak kobieta doskonale wie, że zabójstwo było sprawką jakiegoś wampira. Szybko pojawia się następne ciało. Co gorsze zostało upozorowane tak aby przypominało jeden z krwawych obrzędów Dominii. Sabina już wie, że ktoś chce zagrozić traktatowi międzyrasowemu. Kobieta zostaje zmuszona do podjęcia się odnalezienia i wyeliminowania tego osobnika. Co jednak gdy będzie to osoba, której Sabina nie da rady zabić…

Jak już wspominałam, jest to czwarty tom serii, a po dość dobrej trójce, miałam wobec niej spore oczekiwania. Niestety, jak to zawsze w moim przypadku bywa, jak tylko podniosę próg oczekiwań wobec kolejnej części jakiejś serii, to okazuje się, że nijak się to ma do rzeczywistego stanu. Tak samo było w przypadku Złotoustej diablicy.

Zacznijmy od samego języka jakim powieść została napisana. Chociaż w tym przypadku ciężko jest określić, czy to rzeczywiście wina leży po stronie autorki, czy też tłumacza. No, ale mniejsza o większość. Chodzi głównie o fakt, że w ogóle nie pasuje on dla powieści, która przeznaczona jest przede wszystkim dla starszych czytelników. Język jest do bólu przepełniony młodzieżowym slangiem, przez co większość mocniejszych sytuacji zupełnie traci swoją „moc”.

W znaczniej mierze, odnosiłam wrażenie, że fabuła została napisana przez siłę. Bez wcześniejszego konspektu, albo chociaż mglistych pomysłów na nią. Zupełnie tak jakby autorka chciała zapchać dziurę pomiędzy tomem trzecim, a piątym, który ma się dopiero ukazać. Co więcej, autorce nie tylko brakło dobrych pomysłów, ale także zamieniła je na wątki przewidywalne od samego początku do końca. Szczególnie widoczne, a w moim przypadku dość bolesne, jest to w przypadku wątku miłosnego. Od trzech tomów czekałam aż wreszcie zacznie się coś dziać w relacji Sabina – Adam, a tu niestety „klops”. (Czekaj se czekaj, a i tak gucio dostaniesz.) Bohaterowie niby są parą, ale tak jakby wraz z nastaniem związku, wypaliło tą gorącą iskrę, która zapłonęła pomiędzy nimi już od samego początku. Powinno być pełno emocji, które mogłyby wywołać dreszczyk i pobudzić zmysły. Jest natomiast mdło i dziwnie. Zupełnie tak jakby autorka nie umiała go dokładnie rozwinąć i poprowadzić we właściwym kierunku.

Tempo akcji jest dosyć spokojne i miarowe, bez większych wzlotów, chociaż nie można powiedzieć, aby autorka nie starała się tego zmienić. Niestety z dość mizernym skutkiem. Dopiero samo zakończenie nadrabia większość tych niedociągnięć. W tym kontekście Jaye Wells naprawdę się postarała. Nie tylko pobudziła ciekawość czytelników względem kolejnego tomu, ale także potrafiła wywołać lekkie wzruszenie, które pozostaje jeszcze na dłuższy czas po przeczytaniu ostatniego zdania w książce.

Podsumowując. Złotousta diablica, to niezupełnie to czego oczekiwałam. Miałam nadzieję, że autorka chociaż trochę rozwinie się pisarsko i czymś mnie zaskoczy. Szkoda, że tak się nie stało. Polecam osobom, które są już zaznajomione z serią.