Zawsze ufaj przeczuciom!

Mówi się, że strach to najgorszy doradca i powinno robić się na przekór temu co nam podszeptuje. Co jednak gdy nasze przeczucia podszyte tym złym doradcą, w końcu okazują się jak najbardziej trafne? Co gdy nasze najgorsze lęki stają się jak najbardziej realne? Co gdy są one początkiem lawiny zmian w naszym życiu? Jednak przede wszystkim, jaki wydźwięk będą miały odpowiedzi na te pytania, gdy zrozumiemy, że świat w jakim przyszło nam żyć jest pełen rządnych krwi potworów, którymi kieruje jedynie głód. Na te dylematy, i jeszcze kilka innych, odpowiedź możemy znaleźć w powieści Śmiercionośne fale. Jest to drugi tom antyutopijnej trylogii noszącej tytuł Las zębów i rąk. Jej autorką jest Carrie Ryan, którą okrzyknięto jedną z najlepszych bestsellerowych pisarek w całych Stanach Zjednoczonych (właśnie dzięki wcześniej wspomnianej trylogii).

Gabrielle mieszka razem z matką w latarni morskiej na obrzeżach Visty. Dziewczyna czuję się tutaj w miarę bezpiecznie wiedząc, że jej życie chronione jest z jednej strony przez gruby mur zwany Barierą, a z drugiej przez ocean. Po za tym w najbliższych okolicach Visty nie ujrzy się żadnego z Mudo, ponieważ są oni sukcesywnie tępieni. Co prawda od czasu do czasu fale wyrzucą kilku z nich, pogrążonych w letargu, na plażę. Jednak Ci również są od razu uśmiercani z rąk Mary – matki Gabrielle.

Pomimo poczucia bezpieczeństwa, dziewczyna pewnej nocy postanawia zaryzykować i pomimo strachu, wykrada się ze znajomymi po za barierę – do ruin wesołego miasteczka. Jednak w nawet najgorszych przypuszczeniach, nie myślała, że ta wyprawa odmieni całkowicie jej dotychczasowe życie.

Początek historii zapowiadał się naprawdę ciekawie i doskonale rokował dla rozwoju dalszej fabuły. Przyznam, że Carrie Ryan dosyć mocno mnie tym zaskoczyła. Pierwszy tom, chociaż zbierał praktycznie same pozytywne recenzje, mi nie do końca przypadł do gustu  głównie z powodu niedopracowania postaci głównej bohaterki, a także z powodu ślamazarnej akcji od samego początku trwania fabuły. Tutaj sprawa miała się zupełnie odwrotnie, wydarzenia następowały po sobie w dość szybkim i dynamicznym tempie. Z każdą taką stroną moje nadzieje na to, że jednak będzie lepiej,  rosły coraz bardziej, aby za kilkanaście stron zacząć ponownie opadać do poziomu od jakiego zaczynałam czytać tę powieść. Wszystko z powodu głównej bohaterki, która tak samo jak w przypadku Mary z Lasu zębów i rąk, strasznie mnie irytowała swoimi zachowaniami.

Jej ciągłe użalanie się nad sobą oraz wspominanie na każdym kroku o tym jak strasznie się boi było już dość sporym przegięciem, jednak czarę goryczy przepełniło coś innego. Co? A to, że gdy Gabry żaliła się ze swoich obaw innym i nie dostawała od nich oczekiwanej litości, pocieszenia lub czegokolwiek co w takich momentach oczekiwała, to od razu wpadała w złość  i za wszelką cenę stara się odwrócić „kota ogonem” aby wyszło, że jej rozmówca jest temu wszystkiemu winien.

Fabuła jest może ciekawa i wciągająca, ale nie do końca. Akcja totalnie leży i kwiczy wraz z rozwojem tej pierwszej. W obu przypadkach odniosłam wrażenie, że autorce po szybkim zrywie po prostu zabrakło sił i pomysłów na utrzymanie raz narzuconego sobie tempa, przez co wszystko zaczęło zwalniać. Do tego stopnia, że w paru sytuacjach miałam ochotę buchnąć śmiechem z powodu naciągania ich rozwiązań. Po za tym, mam również kilka „ale” do samego zakończenia, które jednak zawiodło mnie najbardziej tym, że było nudne jak flaki z olejem. Liczyłam na coś bardziej emocjonującego, chociaż w tej chwili zastanawiam się dlaczego, skoro środek książki, był nijaki.

Po za tym Carrie Ryan, jak wiele innych młodzieżowych autorek pokusiła się na wprowadzenie do swojej historii jednego z najbardziej oklepanych motywów jakie można sobie wyobrazić. Chodzi oczywiście o znienawidzony trójkąt miłosny, a jeżeli dodamy do tego mdłą i łzawą atmosferę z nagłym odwróceniem uczuć głównej bohaterki, to po prostu robi się naprawdę odpychająco.

Podsumowując. Śmiercionośne fale pomimo szczerych chęci autorki, pozostały nadal na tym samym średni poziomie, a może są i nawet ciut gorsze, niż ich poprzedniczka. Mimo, że dużo więcej odczuwałam irytacji niż strachu w trakcie lektury tej powieści, to i tak pewnie sięgnę po kolejny (ostatni) tom trylogii, ale tylko dlatego, że naprawdę nie lubię zostawiać niedokończonych serii.