września 2012 | Ogrody Wyobraźni

Konkurs z okazji pierwszych urodzin mojego bloga, dobiegł już końca. Było mi bardzo miło, że tak dużo osób wzięło w nim udział. Wszystkie odpowiedzi były interesujące i najchętniej każdemu dałabym za nią nagrodę.

Niestety są one przewidziane tylko dwie i wędrują do:

* "Żelazny książę" Meljean Brook wędruje do Angie Wu, która zaserwowała mi taki oto wierszyk :D

Mój z żelaza książę to nie żaden obowiązek.
To przyjemność i zaszczyty, aby człowiek był już syty.
By nie marniał, o książeczkach marząc,
I nie cierpiał, platoniczną miłością księcia darząc.
Z ręką na sercu obiecuję, że żelazo z księcia skuję.
Książę będzie mym wybrankiem,
O którego zadbam rankiem.
Okładeczkę odpicuję, kurz na półkach zniweluję.
Książę będzie ze mnie rady,
A więc takie są porady:
Wybierz mnie na księcia towarzyszkę,
Bo ja kocham książki wszystkie ;)

* "Chłopiec, którego nikt nie kochał" Casey Watson zagości u Sylwuch, która co prawda wysmarowała mi dużo dłuższą odpowiedź, ale za to trafiła w samo sedno (ja także studiowałam ten kierunek :)). A oto i zwycięska odpowiedź:

Bardzo chciałabym wygrać książkę "Chłopiec, którego nikt nie kochał". Dlaczego? Studiuję pedagogikę opiekuńczo-wychowawczą i jestem wolontariuszką w domu dziecka. Na co dzień spotykam się z wieloma opowieściami o trudnym dzieciństwie i wielu problemach. Nie znam tego jedynie w teorii, gdyż do domu dziecka trafia mnóstwo naprawdę pokrzywdzonych i smutnych dzieci, które często są zamknięte w sobie. Nie ma co się im dziwić, bo nieraz przybywają z rodzin patologicznych, gdzie doznawały wielu krzywd. Ciężko patrzeć na te smutne buźki dzieci, które mimo tego, iż mają kilka miesięcy/kilka lat przeżyły już więcej niż niejeden dorosły człowiek... Podjęłam taki a nie inny kierunek studiów oraz zostałam wolontariuszką po to, aby nieść radość tym małym, bezbronnym istotkom. Ich najmniejszy uśmiech daje siłę do dalszego działania. Często sięgam po książki, które traktują o trudnym dzieciństwie, naznaczonym wieloma ciężkimi sytuacjami, które muszą przeżywać dzieci. Z tego względu bardzo chciałabym przeczytać także "Chłopca, którego nikt nie kochał", aby dowiedzieć się czegoś więcej o jego sytuacji oraz poznać osobę, która postanowiła pomóc mu i pokochać go takim jakim jest.

Obu zwyciężczynią serdecznie gratuluje :D Teraz czekam tylko na adresy :)

Dzisiaj będzie o czymś zupełnie innym, bo w ogóle nie związanym z recenzjami, czytaniem i ogólnie z książkami. Więc o czym będzie?? Ano o corocznym święcie, które już od 35 lat odbywa się w moim mieście, czyli Skierniewickim Święcie Kwiatów, Owoców i Warzyw. Lub jak kto woli w uproszczonej formie - Święcie Krzaka :P

Najpierw trochę historii...

Czy bez profesora Szczepana Pieniążka i kolejnych pokoleń naukowców – ogrodników Skierniewice byłyby tym samym miastem, którym są dzisiaj? Czy wyobrażamy sobie nasze miasto bez wrześniowej wrzawy ulicznej, oczekiwania na wydarzenia kulturalne czy bez dokonania zakupu chociażby symbolicznego kwiatka? Na pewno nie. Jak to się stało, że ogrodnicy i działkowcy z całego kraju pielgrzymują, co roku we wrześniu do Skierniewic? To proste: chcą zasięgnąć fachowej porady specjalistów z Instytutu Ogrodnictwa, obejrzeć wyhodowane przez nich i przez konkurencję rośliny, zaopatrzyć się w poradniki ogrodnicze, środki ochrony roślin. Na wystawach można obejrzeć wyniki pracy nad doskonaleniem gatunków warzyw i owoców, nabyć ulotki, skosztować warzywnych przetworów. Corocznie zachwycamy się bogatymi, kolorowymi i pachnącymi wystawami. Tak naprawdę najbardziej zmiennymi elementami Święta są propozycje kulturalne przygotowywane przez 34 lata przez skierniewickie instytucje kultury. Pierwsze Święto zostało zorganizowane w 1977 roku.

I tak to się zaczęło…

Wracając do tematu...

Szkoda, że organizatorzy zaczęli w dużej mierze odchodzić od tematyki tego Święta, które zaczęło przez to zmieniać się w zwykły jarmark cudów. :) Oprócz straganów z różnorakimi dobrami typu owoce, kwiaty i wszystkim co się wiąże z jakąkolwiek uprawą, mamy także wiele "dupereli" w ogóle nie związane z tematyką święta. A szkoda, bo to był czas kiedy ludzie naprawdę nastawiali się na kupno kwiatów, czy to do domów, czy do ogródka. Od kilku lat, jednak takie tematyczne stragany można policzyć na palcach obu rąk.Więcej jest grilii i innych stoisk z fast foodami.

Jedynie dzieci i młodzież nie czują się zawiedzeni, ponieważ lunaparki i inne typu atrakcje dopisują każdego roku. Doskonałym przykładem jest tutaj moja córeczka, która co prawda w zeszłym roku trochę się bała, a w tym wprost nie mogliśmy jej odciągnąć. Także w ciągu dwóch dni zaliczyliśmy 20 jazd na karuzeli :D Przypomina się dzieciństwo, bo w nastoletnich latach, co prawda była karuzela, ale ta bardziej ekstremalna (gdzie często wisi się głową w dół :D).

Także część kulturalna jest zazwyczaj niczego sobie. Jednak znowu się przyczepię, ponieważ w tym roku nie bardzo Urząd miasta się popisał. Jedynymi plusami był występ Jamala, który gra muzykę reggae.

Filmik może nie za ciekawy, ale chodzi przecież o piosenkę :D

Później był przepiękny pokaz sztucznych ogni i w sumie dla mnie święto się zakończyło, jeżeli chodzi o imprezy kulturalne. Interesowały mnie jeszcze jedynie pokazy tańca, a zwłaszcza tam gdzie tańczy moja ośmioletnia chrześnica i jej starsza siostra (obie tańczą hip -hop) :D

No dobra, trochę wam posmęciłam, a teraz wracam do książki "Nowa ziemia" i gorącej herbatki z sokiem malinowym i rumem (Uwielbiam swojego męża! :D).

Szukaj, a znajdziesz :P

O MNIE

Całkowita liczba wyświetleń strony

Czytam...

Archiwum bloga

Obserwatorzy