Ostateczne rozwiązanie

Jak już pewnie każdy pamięta z kilku poprzednich recenzji, nie przepadam za książkami stricte historycznymi. Jednak gdy autor wplata w fabułę również wątki fantastyczne, to jak mawiała pewna postać z bajki, „to jest to co tygryski lubią najbardziej”. Więc stwierdzam, że nie potrafię koło takiej książki przejść obojętnie. Tym bardziej, że pierwsza część – „Zakazana księga”; naprawdę mnie wciągnęła i zainteresowała. Po „Łowcach księgi” oczekiwałam naprawdę dużo. Czy się nie przeliczyłam?

„Łowcy księgi” to druga i zarazem ostatnia część przygód Amosa i Klary, którym została powierzona tajemnicza „Księga duchów”. Misja ta została im powierzona przez dawnego mistrza i przyjaciela głównego bohatera, a mianowicie przez Valentina Kronusa.

W „Zakazanej księdze” rozstaliśmy się z naszymi młodymi bohaterami, gdy Amos został schwytany przez żołnierzy biskupa Bambergu, a Klarze udało się uciec razem z księgą. Natomiast „Łowcy księgi” rozpoczynają się w momencie gdy Amosowi cudem udaje się ujść z ich rąk w drodze do Norymbergi, gdzie miał zostać oddany w ręce inkwizytora Cerelliego. Gdy nasza para jest już z powrotem razem i chcą wyruszyć w dalsza drogę, aby odnaleźć członków tajnego bractwa Opus Spiritus, okazuje się, iż są śledzeni. Nie zdradzę przez kogo, dodam tylko, że ta osoba stanie się częścią tej małej grupy, chociaż nasi bohaterowie nie darzą jej zaufaniem. Jakie przeciwności losu będą musieli pokonać Amos i Klara nim wypełnią swoje zadanie? Przekonajcie się sami.

Fabuła książki prowadzona jest w identyczny sposób jak w przypadku pierwszego tomu, z ta różnicą, że nie ma tu równego podziału na opis wydarzeń o przygodach Amosa i Klary i działania łowców książek. Dopiero pod koniec natchniemy się na kilka rozdziałów z perspektywy tego co dzieje się z Johannesem Mergelinem oraz Klarą, gdy przyjdzie jej się chwilowo rozstać ze swoim ukochanym, jednak narracja nadal pozostaje w trybie trzecioosobowym. Jeżeli chodzi natomiast o jej całościowe postrzeganie, to od razu rzuca się w oczy, iż autor z każdą stroną co raz bardziej ją zapętla.

Akcja książki jest dużo żywsza i pełna nieoczekiwanych zwrotów akcji, które chwilami mogą niestety wprowadzić niemałe zamieszanie w życie głównych bohaterów. Jednak dla czytelników, będą nie lada wyzwaniem, ponieważ nie będzie można być już niczego pewnym. Tym bardziej, że autor pomimo wyjaśnienia niektórych kwestii, zastępuje je od razu innymi – jeszcze bardziej zagmatwanymi. Wszystko to składa się na bardzo dobrą i wciągającą historię, ale niestety bardzo często akcja stopowana jest niepotrzebnymi opisami, które nie dość, że są długie i monotonne, nie wnoszą nic nowego do całości tekstu, to jeszcze niepotrzebnie wybijają czytelnika z rytmu czytania. Ja osobiście w takich chwilach miałam ochotę zostawić powieść i zacząć czytać coś dużo ciekawszego.

Bohaterowie mogą drażnić swoimi zachowaniami i sposobem myślenia, chociaż trzeba brać pod uwagę, że autor pisze o zupełnie innych czasach niż te w, których żyjemy. Wtedy ludzie mieli inne priorytety i sposób patrzenia na niektóre sprawy. Chociaż muszę powiedzieć, że dzisiejsza młodzież nie wiele różni się od swoich rówieśników z tamtych czasów.

Podsumowując. Zakończenie jaki zaserwował nam autor, było dla mnie lekkim szokiem. Nie wiem dlaczego, ale ze wcześniejszych aluzji, które Pan Goessling zawarł w tekście, w mojej głowie powstało zupełnie coś innego. Ale mimo tego, nie czuję żalu, iż jest to ostatnie spotkanie z ta historią i jej bohaterami. Polecam każdemu kto lubi powieści z wątkami historycznymi. 

 

Książkę miała okazję przeczytać dzięki uprzejmości wydawnictwa Telbit oraz portalu sztukater.pl