Jak się wali, to wszystko na raz!

O Cassandrze Clare słyszał już chyba każdy molik książkowy. Na naszym rodzimym rynku książkowym pisarka zaistniała dzięki jednej ze swych serii, a dokładniej dzięki Darom Anioła, które rozpoczynają się od tomu Miasto kości. Początkowo Dary… miały być jedynie trylogią, ale później koncepcja autorki uległa zmianie i obecnie powstają kolejne jej części. Wracając jednak do tematu…

Clary do momentu przełomowej imprezy w klubie Pandemonium, żyła jak typowa nastolatka. Sprzeczała się z matką, chodziła do szkoły i spotykała z najlepszym przyjacielem Simonem. Jednak od tamtej nocy, gdy zobaczyła coś, czego jak się później okazuje, w ogóle nie powinna widzieć. Jej całe życie ulega diametralnej zmianie, a na jaw wychodzą, co raz to nowsze fakty i kłamstwa, z jakich tworzyło się dotychczasowe życie dziewczyny. Wszystko za sprawą przystojnego i dość tajemniczego chłopaka o imieniu Jace, który należy do nowojorskich Nocnych Łowców. Jak potoczy się dalej cała ta historia?

Czytając Miasto kości czytelnik nie tylko nie ma świadomości uciekającego czasu, ale także ubywających stron. Cassandra Clare w bardzo umiejętny sposób potrafi wzbudzić w swoich czytelnikach ciekawość już od pierwszych zdań powieści. Dzięki temu fabuła wciąga bez reszty i nie daje o sobie zapomnieć nawet przez chwilę, aż nie przeczytamy ostatniego słowa. Chociaż nawet i wtedy na długo kołacze się po głowie. W sumie nie ma się, co dziwić, ponieważ autorka naprawdę włożyła sporo serca i pracy, aby fabuła była dopracowana w każdym nawet najmniejszym szczególe. Wszystko to okraszone jest sporą dawką niedopowiedzeń i mrocznej aury, ponieważ pisarka nigdy nie ułatwia niczego swoim czytelnikom. Najważniejsze informacje muszą sami rozszyfrować i wyłowić spośród gąszczu aluzji i plątaniny intryg, które doskonale skrywają to, co w powieści stanowi trzon całej fabuły, nie tylko tego tomu, ale i całej serii.

Akcja od samego początku ustawiona jest na najwyższe obroty. Mogłoby się, więc wydawać, że w połowie książki w dużej mierze się „wypali”, a jej tempo znacznie spadnie. Nic bardziej mylnego. Nie dość, że jest ono utrzymywane na równie wysokim poziomie, to dodatkowo autorka na każdym kroku raczy nas niespodziewanymi zwrotami, które dosłownie wbijają w fotel. Dodatkowo muszę wspomnieć, że Pani Clare jest niesłychaną mistrzynią w budowaniu odpowiedniego napięcia i ukazywania czytelnikom wszystkich emocji, jakie targają bohaterami.

Na wzmiankę zasługuje również samo zakończenie. Muszę powiedzieć, że takiego obrotu sprawy się w ogóle nie spodziewałam, może po części, dlatego, że starałam się omijać recenzje kolejnych tomów, aby nie zepsuć sobie frajdy z czytania. No i rzeczywiście nie zepsułam. Jak by to ujął mój mąż. Musiałam zbierać szczękę z podłogi.

Jest tylko jeden szczegół, do którego po prostu muszę się „czepnąć”, bo inaczej padnę na zawał. Jak pewnie wszyscy od razu się domyślają, chodzi o tą nieszczęsną i wprost makabryczną okładkę! Przecież powieści Pani Clare zasługują na same pochwały, a wydawnictwo, ponieważ przyjęło ją, i graficy, bo stworzyli to coś, pokusili się o takie niedopatrzenie. Szczerze się cieszę, że w trakcie czytania nie trzeba jej oglądać i wyobraźnia może poszaleć. Zwłaszcza, że zupełnie inaczej wyobrażałam sobie Jace’a, bo mniemam, iż ten zniewieściały dzieciuch o cielęcym wzroku to miał być właśnie on. Tymczasem Cassandra Clare doskonale wykreowała i przybliżyła czytelnikom jego postać.

W ogóle wszystkie postacie zasługują na kolejną pochwałę (zaczyna mi się z recenzji robić swoista „Oda do Clare” :P). Są one doskonale dopracowane i wykreowane. Autorka nie określa jednoznacznie, po której stronie stoi dana postać. Wszystkie one łączą w sobie zarówno pozytywne jak i negatywne cechy, dzięki czemu są oni bardziej realni i „namacalni”.

Podsumowując. Cassandrę Clare pokochałam za obie części Diabelskich maszyn, które dosłownie przebojem zdobyły moje serce. Teraz przyszła kolej na Dary Anioła. Pierwszy tom „chodził” za mną od połowy grudnia i to do tego stopnia, że każdą książkę, którą rozpoczynałam, musiałam odłożyć już w połowie, bo nie mogłam się w ogóle skupić na treści. W końcu dałam za wygraną i ściągałam z półki Miasto kości. Teraz nie jestem pewna, czy to był taki dobry pomysł, bo po prostu przepadłam na całego. Po raz kolejny dałam się „uwieść” i porwać do mrocznego, pełnego tajemnic świata Nocnych Łowców. I to do tego stopnia, że po skończonej lekturze miałam przeogromną ochotę sięgnąć po kolejne części.