Sabina chce odzyskać siostrę, która nadal pozostaje w rękach Lawinii, Dominii alfa całej rasy wampirów i jednocześnie ich babki. Razem z dwójką przyjaciół – demonem Gighulem i nekromantą Adamem Lazarusem; muszą obmyślić plan jak odbici Maisie i samym wyjść z tego w jednym kawałku. Jednak nim do tego dojdzie, muszą odnaleźć miejsce, w którym przetrzymywana jest kobieta.

Wszystkie tropy prowadzą do Nowego Orelanu. Miasta, w którym nadal kultywuje się wudu. Ich jedynymi sprzymierzeńcami jest Zen, kapłanka wudu z domieszką krwi nekromanckiej, a także wróż transwestyta. Przyjaciele nie tylko muszą działać z dużą rozważnością, aby nie narazić na zerwanie wątłego paktu pomiędzy magami i królową Maeve. W trakcie całej akcji na jaw zaczynają wychodzić, co raz to nowsze fakty, które wcale nie rysują przyszłości w różowych barwach. Jak wszystko potoczy się dalej? Tego musicie dowiedzieć się samodzielnie.

Już od pierwszych strona fabuła zapowiada się naprawdę interesująco, dlatego tym bardziej żałuję, że dalej traci większość swojego rezonu. Tempo akcji ulega znacznemu obniżeniu, aby później znowu wzrosnąć. Niestety takie skoki powtarzają się cyklicznie na przestrzeni całej powieści i dopiero kilka ostatnich rozdziałów nabiera znacznej dynamiki i serwuje czytelnikom naprawdę dobrą zabawę, która wbija w fotel i nie pozwala oderwać się od książki. Rekompensuje ono, i to z nawiązką, wszystkie potknięcia i rozwleczone sytuacje, które dość często gościły na łamach tejże fabuły. Jest to także doskonała zapowiedź do tego, co może nas czekać w kolejnych tomach.

Co do wątku miłosnego pomiędzy Sabiną i Adamem, wreszcie autorka postanowiła go rozwinąć. Z czego w sumie się cieszę, bo już od dłuższego czasu na to czekałam. Na szczęście nie sprawia on, że historia zmienia się w kolejny romans paranormalny. Tutaj nadal na pierwszym planie pozostają zmagania z siłami, które chcą zmieść wszystkie rasy nadprzyrodzone z powierzchni ziemi, a wszystkie inne tworzą jedynie tło.

Podsumowując. Język powieści jest tak samo prosty i plastyczny jak w przypadku dwóch pierwszych tomów, dzięki temu czyta się ją naprawdę szybko i dość przyjemnie. Dlatego polecam Zielonookiego demona każdemu, a zwłaszcza jeżeli rozpoczęliście już przygodę z Sabiną.