Niech gra muzyka

Szybka akcja. Trudne zagadki, praktycznie niemożliwe do rozwiązania. Zagrożenie życia. Dzieje największych postaci znanych z historii. Niewyobrażalne bogactwo. Władza. Brzmi jak jeden z najlepszych filmów przygodowych o poszukiwaczach skarbów w typie Indiany Jonesa. Ale tak nie jest. Fałszywa nuta to drugi tom cyklu 39 wskazówek. Jest on dość niezwykły, ponieważ każda część pisaną jest przez zupełnie innego autora. Tym razem mamy okazję poznać styl pisania Gordona Kormana.

Autor swoją pierwszą powieść napisał w wieku dwunastu lat. Wszystko za sprawą projektu z angielskiego. Kormanowi tak bardzo spodobała się przygoda z pisarstwem, że nim ukończył szkołę miał na swoim koncie już pięć wydanych książek. Obecnie jest ich już ponad siedemdziesiąt pięć, a wszystkie są skierowane przede wszystkim do młodych czytelników.

Wyścig nadal trwa, a Amy i Dan Cahill nadal biorą w nim udział. Tym razem droga prowadzi przez Wiedeń i Wenecję, gdzie poszukiwacze 39 wskazówek muszą podążać tropem Wolfganga Amadeusza Mozarta. Słynny kompozytor był bowiem Janusem (jedna z gałęzi rodu Cahill). Rodzeństwo wraz ze swoją opiekunką Nellie i kotem Saladinem muszą rozszyfrować wiadomość jaką Mozart pozostawił w jednej ze swoich najsłynniejszych partytur. Muszą to zrobić w naprawdę ekspresowym tempie, bo reszta zawodników depcze im po pietach i nie cofnie się przed niczym aby objąć prowadzenie w tej grze.

Przyznam, że pierwszy tom tejże serii (napisany przez Ricka Riordana) raczej nie bardzo przypadł mi do gustu. Mimo to zdecydowałam się na dalszą jej lekturę, ponieważ byłam ciekawa jak koncepcja pisania każdego tomu przez innego autora, sprawdzi się w praktyce. No i muszę powiedzieć, że zainteresowały mnie wszystkie te zagadki, które główni bohaterowie spotykają na swojej drodze. Jednak zacznę może od początku, bo w końcu sama się pogubię z własnymi przemyśleniami.

To co mi się najbardziej podobało w tej części, to fakt, że autor nie narzucił czytelnikom kilkunasto stronicowego przypomnienia wszystkich wydarzeń z poprzedniego tomu. Fragmentarycznie wplatał w fabułę i przemyślenia czytelników tylko szczątkowe informacje, które udało im się do tej pory odkryć. Dzięki temu można być w miarę na bieżąco, a także cieszyć się nowym rozwojem akcji, a nie przebijać przez to co już było.

Jak już jesteśmy przy fabule to muszę powiedzieć, że na pewno mocną stroną tejże części (zresztą poprzedniej także) były zagadki jakie autor stawiał na drodze dwójki młodych bohaterów. Nawet ja miałam z nimi nie lada problemy. Dlatego tym bardziej deprymujące były sytuacje w jakich to Amy oraz Dan dostawali nagłego olśnienia i szast prast, mieli w ręku rozwiązanie i mogli lecieć po kolejną wskazówkę. Jak dla mnie to trochę zbyt wyidealizowane i ciut podchodzące pod magię fantastyki. Także co poniektóre pułapki, w jakie wpadali nasi młodzi przyjaciele, były troszeczkę naiwne. Szczególnie jeżeli patrzy się później na całokształt fabuły. No bo jak to tak. Tutaj rozwiązują taką arcytrudną tajemnice, a jeszcze nie dawno wpakowali się w tak widoczną zasadzkę? Ale może to po prostu tylko moje odczucie, bo przecież książki z tego cyklu są głównie kierowane do nastoletniej części czytelniczego światka, a ja już od ładnych paru lat się do niej nie zaliczam.

Co do akcji to zaczyna się dość spokojnie, aby za moment zacząć pędzić niczym pociąg pozbawiony hamulców i spieszący na miejsce swojego wykolejenia się. Zresztą taki stan rzeczy jest już chyba normą w przypadku powieści o tak niedużej objętości. W nich zawsze akcja kończy się nim się na dobre rozkręci.

Podsumowując. Fałszywa nuta okazała się nawet niezłą kontynuacją, która pozwala na maksymalne odprężenie się lub „gimnastykę umysłu” (niepotrzebne skreślić). Przyznam, że zaciekawiła mnie na tyle aby nadal kontynuować przygodę z Amy i Danem. Natomiast jeżeli chodzi o polecanie… to sami zdecydujcie.

Strona Gordona Kormana

Strona serii "39 wskazówek" 

Trailer serii