Natura potrafi być zaborcza

Kelley Armstrong znana jest polskim czytelnikom dzięki swojej trylogii Najmroczniejsze moce oraz dwóm pierwszym tomom z cyklu Kobieta nie z tego świata. Tym razem, dzięki wydawnictwu Zysk i S-ka, możemy zapoznać się z kolejną trylogią tejże autorki, która nosi tytuł Mroki gęstnieją. Co ciekawe, często ta trylogia uznawana jest za prequel do Najmroczniejszych mocy. Jej pierwszy tom nosi tytuł Osaczenie.

Maya mieszka w maleńkim miasteczku, które tak naprawdę jest niewielkim ośrodkiem badawczym w dziedzinie medycyny. Ludzie wiodą tam dość spokojne życie, ale tylko do czasu. Nad Salmon Creek zaczynają zbierać się czarne chmury, a wszystkie dziwne wydarzenia mające wtedy miejsce w jakiś sposób łączą się ze śmiercią Sereny, która rok wcześniej utonęła na środku spokojnego jeziora. Zaczynają zmieniać się także niektórzy młodzi mieszkańcy, a w tym także Maya. Dziewczyna od zawsze czuła głęboką więź z naturą, co przypisywała swoim indiańskim korzeniom. Jednak ostatnio to uczucie znacznie się nasiliło. Dziewczyna chce się dowiedzieć prawdy, a osobą znającą sporo odpowiedzi na ten temat jest Rafa.

Chociaż poprzednie książki autorki wywołały we mnie dosyć mieszane odczucia, postanowiłam dać jej kolejną szansę i sięgłam po Osaczenie bez większych wymagań. Było to nad wyraz trafne podejście, ponieważ od samego początku powieść okazała się średnia. Już sam prolog nie zachęca do dalszego czytania, ponieważ nie ma w nim nic co mogłoby sugerować spójność i związek z całą resztą historii. Im dalej w las, tym ta odrębność jeszcze się pogłębia, aż w końcu zaczęłam się zastanawiać dlaczego Kelley Armstrong w ogóle go napisała.

Z fabułą jest równie kiepsko. Szkoda, bo pisarka miała naprawdę bardzo ciekawy pomysł. Szczególnie włączenie do treści wierzeń indiańskich mogło znacznie podnieść nie tylko poziom, ale także ostateczną ocenę historii zamkniętej w Osaczeniu. Niestety nic z tego nie wyszło. Bowiem to co miało stanowić główny trzon i podporę fabuły, zostało potraktowane po macoszemu i zepchnięte na dalszy plan. W taki o to sposób zostałam zmuszona przez ponad połowę książki, czytać o zwykłych problemów jakie w swoim życiu miewają nastoletni ludzie. W moim odczuciu autorka zupełnie pogubiła się w tym co chciała nam przekazać. Na szczęście p. Armstrong w końcu otrząsnęła się ze swojego marazmu twórczego i łaskawie przypomniała sobie o tym co też chciała nam przekazać. Zaczęło robić się nawet dość ciekawie, chociaż i tutaj nie obyło się bez wpadek.

Na wyżej wspomnianych wpadkach tracili także bohaterowie. Pewnie zastanawiacie się dlaczego. Ano dlatego, że wszystkie nierealne sytuacje nie robiły na nich większego wrażenia. Po prostu od tak przechodzili nad tym do porządku dziennego. Nawet zdolności, które zaczęli ujawniać nie wzbudzają w nich żadnego zdziwienia, czy chociażby przerażenia. Dlatego jedyną postacią jak mi się podobała i nawet ją polubiłam, był Rafa. Tylko on był dość wyrazisty i obawiał się zmian jakie w nim zachodziły. Przyznam, polubiłam go nawet do tego stopnia, iż jego obecność w scenach z Mayą sprawiała, że także ona zyskiwała w moich oczach. Chociaż od początku uważałam ją za dość nijaką i płaską, pozbawioną jakichkolwiek emocji.

Akcja z początku wlokła się niczym ślimak, ale jej tempo zaczęło przyspieszać wraz z naprostowaniem fabuły na właściwe tory. Dlatego liczyłam na dość ciekawe i emocjonujące zakończenie, ale i tu czekało mnie rozczarowanie. Autorka chyba zupełnie nie miała na nie pomysłu, więc wyskoczyła z czymś co (tak samo jak prolog) w ogóle nie miało nic wspólnego z ogólnym założeniem fabuły.

Podsumowując. Osaczenie wywołuje naprawdę wiele sprzecznych uczuć, ale mimo wszystko twierdzę, że jest ciut lepsze niż tomy wchodzące w skład „Najmroczniejszych mocy”. Czy sięgnę po kolejną część? Pewnie tak, bo autorka zostawiła nas z większą ilością niewiadomych niż w momencie rozpoczęcia czytania. Czy polecam? I tak i nie, dlatego zostawiam to Wam dla osobistego rozważenia.