Emily Rodda jest najpoczytniejszą pisarką, tworzącą dla młodzieży, na całym świecie. Jej książki zostały przetłumaczone na ponad 29 języków. W Polsce najbardziej kojarzona jest po przez serię Pas Deltory, którego piątym z kolei tomem jest właśnie recenzowana Góra grozy.

Lief, Jasmina i Barda odnaleźli już cztery z siedmiu kamieni, które wchodzą w skład mistycznego Pasa Deltory. Teraz wyruszają w kolejną niebezpieczną drogę, pomimo niepokojących wieści jakie chłopak uzyskał na temat swoich rodziców. Tym razem muszą dotrzeć na Górę grozy w czeluściach, której został ukryty szmaragd. Po drodze nie tylko czyhają na nich niebezpieczeństwa, ale także miłe niespodzianki oraz niespodziewani sprzymierzeńcy. Czy naszym bohaterom uda odzyskać się kolejny klejnot? Z czym przyjdzie im się zmierzyć, aby tego dokonać?

Największym plusem tych książek, który widać od razu po otworzeniu jej jest przypomnienie najważniejszych wątków z poprzednich tomów. Jest to swoisty prolog wprowadzający czytelnika w tok fabuły oraz podtrzymuje ciąg całej historii.

Zarówno o fabule jak i o akcji, nie wiele można powiedzieć. Tym bardziej, że książka jest duża w swojej objętości. Wszystko rozwija się ze strony na strony na stronę. Bohaterowie od razu wpadają na trop poprawnych rozwiązań, nawet gdy znajdują się w najgorszych tarapatach. A co najważniejsze… wszystko się kończy, nim tak naprawdę się zacznie. Nie znaczy to jednak, że powieść, a raczej opowiadanie, jest zła. Jej główną grupą docelową jest młodzież stojąca dopiero na progu swych nastu lat. Wydaje mi się, że to właśnie im taka forma (i objętość?) najbardziej przypadnie do gustu.

Górę grozy czyta się naprawdę bardzo szybko i przyjemnie. Wszystko dzięki prostocie języka oraz nieskomplikowaną budową zdań jaką posługuje się autorka. Kolejnym udogodnieniem jest spora czcionka jaką wydawnictwo zastosowało. Sprawia ona, że czytelnik praktycznie w ogóle nie odczuwa upływu stron. Dopiero dotarcie do samego zakończenia jest sporym zaskoczeniem, że to już.

Podsumowując. Góra grozy, tak jak zresztą cała seria Pas Deltory jest fajną i lekką historią. Jednak czas jej czytania zamyka się w niecałych dwóch godzinach, więc nie nadaje się nawet gdy pragniemy się odprężyć. Szczerze mówiąc, to po ukończeniu pierwszych tomów miałam nadzieję, że autorka trochę bardziej rozbuduje kolejne części. Szkoda. Mimo to polecam. Jako krótką odskocznię od cięższych tematów.

Strona autorki